ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΥΤΕ ΚΙ ΕΓΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ, ΟΤΑΝ ΜΠΗΚΑΝΕ ΜΕΣΑ ΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ. Αναψοκοκκίνισα στην διαπίστωση και μόνο ότι με πλησιάζουν. Ντράπηκα τόσο πολύ, που ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ένας από δαύτους, σαν να με έβαλε στόχο, ήθελε να με χτυπήσει με το βέλος του· μόνο που δεν είχε καλό σημάδι και αστόχησε. Το βέλος του, όμως, καρφώθηκε σε ένα νέο παιδί, που έστεκε λίγο πιο μπροστά μου. Σιωπή επικράτησε σε όλο το βαγόνι, σαν ένα αόρατο χέρι να μας έπιασε όλους από το λαιμό και να μας έκοψε την ανάσα. Τόσο σφιχτά, που οι καρδιές μας κόντεψαν να σπάσουν. Και το παιδί, λαβωμένο σαν ζαρκάδι, ψυχορραγούσε, ανάμεσα σε τόσα βλέμματα που είχαν καρφωθεί επάνω του· ματιές πιο επώδυνες και από το τραύμα του βέλους· ματιές που, σαν μαχαίρια, άνοιγαν πληγές στην ψυχή του. Και τα γόνατά του λύγιζαν από τον πόνο και την ντροπή. Πόνεσε η καρδιά μου, σαν να πάθαινα ένα ελαφρύ έμφραγμα, που με έδενε στη θέση μου, αφήνοντάς με να μην κάνω απολύτως τίποτα. Δεν πλησίασα το παιδί, ούτε καν, για να δω