Τοσοδούλιδες
«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο, είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου, τότε, ναι, είναι άνθρωπος.» – Νίκος Καζαντζάκης ΤΑ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΝΗΣ χόρευαν πάσο ντόμπλε στον αέρα και η μυρωδιά της ναφθαλίνης γρατζουνούσε τις μύτες μας. Κάτι λάμπες φθορίου γεννοβολούσαν κάμποσο ξεψυχισμένο φως που έκανε τα μάτια μας να τρέμουν τη λάμψη παρά το σκοτάδι. Η αποθήκη ήταν χωρισμένη τουλάχιστον σε τέσσερις μεγάλους χώρους. Έτσι κι εμείς είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Τι ξέρεις να κάνεις; Τίποτα. Ε, θα μάθεις εδώ. Όλοι ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, όμως έπρεπε να φτιάξουμε ομάδες, να αυτοχρηστεί κάποιος αρχηγός, και να κάνουμε αυτό που δεν ξέραμε, αλλά θα μαθαίναμε στην πορεία. Μη φανταστείτε, δεν ήταν δα και κάτι ακατόρθωτο. Ούτε τέχνη χρειαζόταν από μέρους μας, ούτε τρελές επιστημονικές γνώσεις. Τουναντίον, οι εμπειρίες της ζωής εδώ ήταν πιο σημαντικές. Ήσουν γονιός, έπρεπε να μας κάνεις κατανοητό τι χρειάζεται ένα παιδί, από μωρό έως και δημοτικό, μη σας πω και μεγαλύτερ