ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Άσπρα μπαλόνια οι χαρές  ο χρόνος κλέβει τις στιγμές  τίποτα δεν καίει εσαεί  ίσως μόνο η ψυχή  άσπρα μπαλόνια οι χαρές  σβήνουν όπως οι φωνές  μια βόλτα είναι η ζωή  μικρή σαν ανθού πνοή  χελιδόνια όσοι φεύγουν  μαυρίζουν τον ουρανό  τα καλοκαίρια πια δεν φέγγουν  σκεπάστηκαν με σάβανο  άσπρα σεντόνια οι λύπες  ούτε αντίο δεν μου είπες  έμεινε το σπίτι ορφανό  ξεραμένο δενδρολίβανο  άσπρα μπαλόνια οι χαρές  σπάνε εύκολα οι καρδιές  αχάραγα ήρθαν οι συμφορές  δάκρυα μάς ‘φέραν και ενοχές. *Το Fotografico50 απαθανάτισε με την φωτογραφική μηχανή του τ' άσπρα μπαλόνια που πετάνε πάνω απ' τον κήπο τού Επίμονου Κηπουρού.

*Ο Επίμονος Κηπουρός ευχαριστεί θερμά το  Fotografico50 για την ευγενική προσφορά τής φωτογραφίας. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη βροχή έχουν μέσα τους μιαν ανοιχτή πληγή ένα σύννεφο μαύρο, ζοφερό που κλαίει σα μικρό μωρό.  Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ κρύβουν μέσα τους ένα παιδί που επιβιώνει απ' του κόσμου το κακό κι ας είναι λαβωμένο εδώ και καιρό.  Οι άνθρωποι που βαδίζουν  με το βλέμμα τους στο χώμα βαρύ σταυρό κουβαλούν και της ψυχής τους το πτώμα.  Οι άνθρωποι που κλαίνε σιωπηλά μαύρα ρόδα έχουν στην καρδιά μια αγάπη τους χάρισε καρφιά σκουριά και δάκρυ στάζει από ψηλά.  Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ κρύβουν μέσα τους ένα παιδί.