Αμαρτίαι γονέων (απόσπασμα)
ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΣ ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΝΤΟΥΛΑΠΑ κρύβονταν ο μικρός Σταμάτης. Κρατιόνταν – ένας Θεός ξέρει πόσο – για να μην τον ακούσουν να κλαίει. Η ντουλάπα βρίσκονταν στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του. Με το χέρι του έφραζε το στόμα του για να μην του ξεφύγουν τ’ αναφιλητά. Ευχόταν να είχε πεθάνει αυτός τότε που η μητέρα του απέβαλλε το δεύτερο παιδί. Παρακαλούσε τον Θεό να μπορούσε κάπως ν’ αντάλλασσε τη θέση του. Δεν άντεχε άλλο αυτό το μαρτύριο. Δεν μπορούσε να ζει για πάντα σ’ αυτό τον αέναο εφιάλτη. Ένας κεραυνός έσκισε τον ουρανό. Το εκκωφαντικό μπουμπουνητό που ακολούθησε ακούστηκε σ’ όλη την οικουμένη. Ξάφνου τα φώτα έσβησαν σ’ όλη την πόλη. Όλοι έμειναν χωρίς ρεύμα. Γενικό μπλακ άουτ. Ο Σταμάτης κρυμμένος κι εγκλωβισμένος στην ντουλάπα άκουγε τα πάντα. Δεν έβλεπε, αλλά άκουγε. Τα πάντα. Τα βογγητά της μητέρας του, του έσκιζαν την καρδιά. Πώς είναι δυνατόν ένα παιδάκι να τα υπομένει όλα αυτά; Ποιος καλός Θεούλης επιτρέπει κάτι τέτοιο; Βογγητά, κραυγές, αναφι