ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Άσπρα μπαλόνια οι χαρές  ο χρόνος κλέβει τις στιγμές  τίποτα δεν καίει εσαεί  ίσως μόνο η ψυχή  άσπρα μπαλόνια οι χαρές  σβήνουν όπως οι φωνές  μια βόλτα είναι η ζωή  μικρή σαν ανθού πνοή  χελιδόνια όσοι φεύγουν  μαυρίζουν τον ουρανό  τα καλοκαίρια πια δεν φέγγουν  σκεπάστηκαν με σάβανο  άσπρα σεντόνια οι λύπες  ούτε αντίο δεν μου είπες  έμεινε το σπίτι ορφανό  ξεραμένο δενδρολίβανο  άσπρα μπαλόνια οι χαρές  σπάνε εύκολα οι καρδιές  αχάραγα ήρθαν οι συμφορές  δάκρυα μάς ‘φέραν και ενοχές. *Το Fotografico50 απαθανάτισε με την φωτογραφική μηχανή του τ' άσπρα μπαλόνια που πετάνε πάνω απ' τον κήπο τού Επίμονου Κηπουρού.

*Ο Επίμονος Κηπουρός ευχαριστεί θερμά το  Fotografico50 για την ευγενική προσφορά τής φωτογραφίας. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη βροχή έχουν μέσα τους μιαν ανοιχτή πληγή ένα σύννεφο μαύρο, ζοφερό που κλαίει σα μικρό μωρό.  Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ κρύβουν μέσα τους ένα παιδί που επιβιώνει απ' του κόσμου το κακό κι ας είναι λαβωμένο εδώ και καιρό.  Οι άνθρωποι που βαδίζουν  με το βλέμμα τους στο χώμα βαρύ σταυρό κουβαλούν και της ψυχής τους το πτώμα.  Οι άνθρωποι που κλαίνε σιωπηλά μαύρα ρόδα έχουν στην καρδιά μια αγάπη τους χάρισε καρφιά σκουριά και δάκρυ στάζει από ψηλά.  Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ κρύβουν μέσα τους ένα παιδί.

" Όλοι σ’ αγαπάνε, όταν είσαι δυο μέτρα κάτω απ’ τη γη. "  – John Lennon    ΣΤΗ ΖΩΗ , λένε, έρχεσαι χωρίς να το επιλέξεις. Κι άπαξ και γεννηθείς, αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη των πράξεών σου. Απ’ το πρώτο κλάμα ως το τελευταίο βλεφάρισμα, πρέπει ν’ αγωνίζεσαι για κάτι. Κι αυτό το κάτι όταν το κατακτάς, δε σηματοδοτεί αυτομάτως και τη λήξη του πολέμου. Πάντα θα υπάρχει εκεί έξω και κάτι ακόμα για το οποίο θα μάχεσαι. Μπορεί στη ζωή να έρχεσαι χωρίς να το επιλέξεις, ωστόσο μπορείς να επιλέξεις πότε θ’ ανοίξεις για στερνή φορά την πόρτα που οδηγεί στον Άδη, αφήνοντας μια για πάντα πίσω σου αυτόν τον αέναο πόλεμο για μιαν Ελένη. Για να διαβάζετε αυτές τις αράδες, σημαίνει πως ήρθε η ώρα ν’ ανοίξω την πόρτα που οδηγεί στην άλλη πλευρά. Για την ακρίβεια, δεν ήρθε απλώς η ώρα, παρήλθε. Δεν χρειάζεται να κατηγορήσετε κανέναν γι’ αυτή μου την απόφαση μήτε να κλάψετε πικρά. Σ’ αυτό τον κόσμο μπορεί να έφτασα δίχως τη δική μου επιλογή, ο θάνατός μου, ωστόσο, ήταν δικ