ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

"Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ' τον άνθρωπο,  όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του."  – Πλούταρχος ΦΟΒΑΣΑΙ; ,   με ρώτησε διστακτικά, και η θηλιά στο λαιμό του άρχισε να στενεύει όλο και περισσότερο για κάθε λεπτό που κυλούσε. Ένας αόρατος φόβος τον έσφιγγε στην αγκαλιά του. Το πρόσωπό του είχε χάσει το χρώμα του και στα μάτια του απλώθηκε μια σκιά που μπορούσε να σκεπάσει όλο τον κόσμο. Για λίγο σάστισα, δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Φυσικά και φοβόμουν. Είχα παραλύσει απ' τον τρόμο, ωστόσο δεν μπορούσα να του το πω. Ως μεγαλύτερος έπρεπε να φανώ γενναίος φυσικά. Κράτησα μετά μανίας τα δάκρυα που σκάλιζαν τα μάτια μου για να δραπετεύσουν και του πέταξα ένα ξερό "όχι". Όχι, δεν φοβάμαι, μικρέ. Με κοίταξε διερευνητικά. Έπειτα από λίγο πήρε τα μάτια του από πάνω μου και τα έριξε ευθεία πίσω μου. Κάτι τον τρόμαξε τόσο, που του έκοψε την ανάσα. Αμέσως ο πανικός έσκασε σαν βόμβα πλάι μας. Δεν χρειάστηκε να μου το πει – το είχα καταλάβει: Μας

«ΞΥΠΝΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ» τον επανέφερε στην πραγματικότητα η μικρή του αδερφή δίνοντάς του παράλληλα και μια αγκωνιά στα πλευρά. «Μας εντόπισαν». Με το σακίδιο περασμένο στον ώμο της, η Λευτεριά, ένα κορίτσι δέκα χρονών με μαύρα μαλλιά τυλιγμένα σε κοτσίδα και μάτια σαν μέλι, άρπαξε τον Αύγουστο από το δεξί του χέρι και τον τράβηξε να σηκωθεί. Ο Αύγουστος γούρλωσε τα μάτια του όλο απορία.  «ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ, ΤΩΡΑ» σχεδόν ούρλιαξε από το φόβο της η Λευτεριά και πετάχτηκε έξω από τη σκηνή.  Η βλάστηση ήταν πυκνή και σχεδόν έκρυβε τον ήλιο ακόμα και μέσα στο καταμεσήμερο. Είχαν στήσει τις σκηνές τους σ’ ένα ξέφωτο τη μια πολύ κοντά στην άλλη. Δεν ήταν πολλές, αλλά ήταν αρκετές για να φιλοξενήσουν στην κοιλιά τους δέκα μικρά παιδιά. Η Λευτεριά έπιασε το σταυρουδάκι που κοσμούσε τον παιδικό της λαιμό και προσευχόμενη το έσφιξε στην παλάμη της. Ο Αύγουστος βγήκε κι αυτός από τη σκηνή την ώρα που ο Γιώργος, ένας γεματούλης έφηβος με σπυριά στο πρόσωπο και γυαλιά μυωπίας, ξεπ