ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Ο Εγκέλαδος στέκεται μπροστά σ' ένα γραφείο και περιμένει. Η Γραμματέας μιλάει στο τηλέφωνο αγνοώντας τον, παντελώς.  ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (στο τηλέφωνο) Ναι, χρυσό μου... Στο φέισμπουκ τον γνώρισα. Αφρικανός... Σαν μαύρη σοκολάτα... Αχ! Δεν σου είπα και το άλλο- ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ (την διακόπτει) Συγγνώμη... ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (τον αγνοεί και συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο) Μου είπε να πάω να τον γνωρίσω από κοντά. Τον έχω τρελάνει. Μου είπε να πάω να μου το δείξει. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μεγάλο το έχει... Εικοσιένα... (παύση) Τι πόντους, καλέ! Κρεβατοκάμαρες. Με κάλεσε να δω το σπίτι του... Τι σπίτι, παλάτι! ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ Συγγνώμη, από το υπουργείο προστασίας του πολίτη μού είπανε να έρθω σε σας... ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ (στον Εγκέλαδο) Απαπα... Τι θες, χρυσό μου; Δε βλέπεις ότι είμαι απασχολημένη; Πνίγομαι... ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ (μονολογεί) Ο Νώε φταίει με την κιβωτό του... Που δεν πνιγήκατε μια και καλή. Να σου πω, κυρά μου, ήρθα για ένα σεισμό δέκα ρίχτερ και μου

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ ΓΡΑΦΙΑΣ , οι περισσότεροι ως επί το πλείστον θέλουν να ανακαλύψουν την αιτία που σε σπρώχνει στο γράψιμο. "Μου δίνει απόλυτη ελευθερία - φτερά για να πετάξω" ίσως να απαντούσε αμέσως και χωρίς καν να το σκεφτεί κάποιος νέος γραφιάς. Κάποιος άλλος ίσως θα έλεγε "με το γράψιμο ξορκίζω τους δαίμονές μου - ανάβω το φως και τους στέλνω στο διάολο". "Γουστάρω να γράφω - ζω για τις φιλοφρονήσεις" ίσως συμπλήρωνε κάποιος άλλος. "Με το γράψιμο ανοίγω πόρτες και παράθυρα για τη χώρα του Ποτέ - έτσι αντιμετωπίζω τα δύσκολα" θα απαντούσε κάποιος άλλος γραφιάς. "Μ' αρέσει να ξυπνάω συναισθήματα και να αγγίζω τις ψυχές των ανθρώπων". "Θέλω να δημιουργώ ανθρώπους απ' το μηδέν - να νιώθω σαν μικρός θεούλης". Αυτά κι άλλα τόσα θα μπορούσαν να είναι η πιθανή απάντηση. Όλα ωραία. Όλα καλά. Όλα σωστά. Θα συμφωνήσω πως ισχύουν όλα τα παραπάνω, είτε αυτούσια είτε στο σύνολό τους. Όλα

ΕΝΑ ΚΡΥΟ ΔΑΚΡΥ ΚΥΛΗΣΕ ΣΤΟ ΖΕΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΟΥ και πριν καν προλάβει να γίνει χείμαρρος και να τον παρασύρει στα νερά των λυγμών, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Μαριώ. Ο Ερρίκος πρόλαβε και έδιωξε μακριά το διάφανο δάκρυ με την ανάστροφη του χεριού του. Σαν να μην συνέβη τίποτα, γύρισε αργά αργά το κορμί του προς το μέρος της. Η Μαριώ οσφρίστηκε τη θλίψη που αιωρούνταν στο δωμάτιο και με τα χείλη της σχημάτισε ένα κίβδηλο χαμόγελο. Μπορούσε να δει ξεκάθαρα, πίσω από τα γυάλινα μάτια του, τον ωκεανό που ήταν έτοιμος να ορμήξει έξω από αυτά. Και γνώριζε πολύ καλά την αιτία που προκαλούσε αυτήν την τρικυμία στο παγωμένο του βλέμμα. Ο Ερρίκος σηκώθηκε από το κρεβάτι και υποβασταζόμενος, σαν άψυχη κούκλα, από τη Μαριώ άφησε πίσω του την αποπνικτική ατμόσφαιρα του δωματίου του. Αν έμενε λίγα λεπτά ακόμη εκεί μέσα, ίσως και να πέθαινε από τις αναθυμιάσεις των αναμνήσεών του· που είχαν κατακλίσει το χώρο, σαν γκάζι που είχε αφεθεί επίτηδες ανοιχτό. Έμοιαζε με κινούμενο ερείπιο πλάι στ

ΗΜΟΥΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ. Ήμουν δεν ήμουν οκτώ χρονών. Ήμουν μια σταλιά ανθρωπάκι, τότε που θυμάμαι τον πατέρα μου να μπαίνει, για τελευταία φορά, στο δωμάτιό μου. Κι όταν λέω «τελευταία φορά», το εννοώ. Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ μου… Πρωινό Τετάρτης.  Πρωινό ξύπνημα.  Με γάλα και κινούμενα σχέδια.  Με την δικαιολογία ότι με πονούσε το στομάχι μου, έκανα άλλο ένα σκασιαρχείο από την τάξη μου στο δημοτικό. Είχα καταντήσει γραφικός τον τελευταίο χρόνο. Έψαχνα συνεχώς νέες δικαιολογίες για να μην  πάω σχολείο: τη μία με πονούσε το κεφάλι μου και την άλλη κάποιο άλλο σημείο του σώματός μου.  Οι γονείς μου δεν παραπονιόντουσαν, έδειχναν να με πιστεύουν· δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Το σχολείο μου ήταν ένα ιδιωτικό πρώτης κλάσης, με δίδακτρα που σου πιάνανε τον κώλο. Και η οικογένειά μου, στην παρούσα φάση, δεν διέθετε χρήματα ούτε για να μας πιάσουν το μικρό μας δαχτυλάκι. Καμία γκρίνια. Όλοι φύγανε από το σπίτι πρωί πρωί για την αναζήτηση δουλειάς. Μα ήταν τόσο δύσκολα τα

ΜΕ ΜΑΥΡΗ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ μοιάζει ο θάνατος, όταν έρχεται για να σε πάρει μακριά. Μαύρη πεταλούδα με μεγάλα βελούδινα φτερά. Με τα μεγάλα της φτερά μάς κουβαλάει μέχρι την άκρη των κόσμων. Σε ένα ταξίδι που διαρκεί τόσο λίγο μα και τόσο πολύ. Με τα μαύρα της φτερά, απλώνοντάς τα, καλύπτει τον λαμπερό ουρανό με σκοτάδι. Ένα σκοτάδι πιο ακτινοβόλο και απ' το πιο φωτεινό σημείο της Κόλασης. Με το πέταγμά της σκορπάει τις ζωές στο άπειρο. Κανείς δεν πεθαίνει για πάντα. Άλλωστε, τίποτε δεν είναι παντοτινό - γιατί να είναι ο θάνατος;  Με πεταλούδα  μοιάζει ο θάνατος, όταν έρχεται για να σε πάρει μακριά. Μαύρη πεταλούδα με μεγάλα βελούδινα φτερά.