ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Για όλα τ' αστέρια που έσβησαν.  Άδικα. "ΚΟΙΤΑ" , ΕΙΠΕ ΚΙ ΕΔΕΙΞΕ με το μικροσκοπικό χεράκι της τον έναστρο ουρανό, "δεν είναι πολύ όμορφος;"  Το αεράκι τής χάιδεψε τα μαλλιά. Μαζί του έφερε και λίγη αλμύρα απ' τη θάλασσα που κοιμόταν γαλήνια δίπλα τους.  "Δεν είναι από μόνος του όμορφος" απάντησε και πέταξε ένα βότσαλο στη θάλασσα προκαλώντας ταραχή - λίγα μικρά κύματα εμφανίστηκαν στο σημείο που έπεσε η πέτρα και χάθηκαν στο άψε-σβήσε.  "Τι θες να πεις;" Παραξενεύτηκε απ' την απάντησή του.  Ένα αστέρι διέγραψε μια χρυσαφιά πορεία στον νυχτερινό ουρανό. Έκανε μια μικρή βόλτα για στερνή φορά ανάμεσα στα υπόλοιπα άστρα.  Και χάθηκε. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μαζί του εξαφανίστηκε και η χρυσαφένια ανταύγεια που το ακολουθούσε σαν σκυλί.  "Όμορφο τον κάνουνε τ' αστέρια", είπε και το βλέμμα του χάθηκε στο άπειρο τού διαστήματος.  Ο ουρανός, εκείνο το βράδυ, ξερνούσε αστροφεγγιά. 

Πρωτομαγιά κι ο Άδης έβαλε τα γιορτινά κόκκινες παπαρούνες στόλισαν τα βουνά μικρά παιδιά τρέχουν στα λιβάδια με χαρά κι ο κάτω κόσμος μοιάζει με παιδική χαρά. Αχ και ν' απεργούσαν όλοι  στης καρδιάς το μοιρολόι  Αχ και να γυρνούσαν κι οι νεκροί  απ' του κάτω κόσμου τη φυλακή.  Πρωτομαγιά κι ο Άδης έβαλε τα γιορτινά  κόκκινες παπαρούνες στόλισαν τα βουνά  μικρά παιδιά τρέχουν στα λιβάδια με χαρά  κι ο κάτω κόσμος μοιάζει με παιδική χαρά.  Αχ και να σ' έβλεπα ξανά  στου ονείρου τ' απατηλά νερά  Αχ και να σ' έβλεπα μπρος μου  και ας γινόμουν ξανά δικός σου.