Παιδιά με γραβάτες
ΗΜΟΥΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ. Ήμουν δεν ήμουν οκτώ χρονών. Ήμουν μια σταλιά ανθρωπάκι, τότε που θυμάμαι τον πατέρα μου να μπαίνει, για τελευταία φορά, στο δωμάτιό μου. Κι όταν λέω «τελευταία φορά», το εννοώ. Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ μου… Πρωινό Τετάρτης. Πρωινό ξύπνημα. Με γάλα και κινούμενα σχέδια. Με την δικαιολογία ότι με πονούσε το στομάχι μου, έκανα άλλο ένα σκασιαρχείο από την τάξη μου στο δημοτικό. Είχα καταντήσει γραφικός τον τελευταίο χρόνο. Έψαχνα συνεχώς νέες δικαιολογίες για να μην πάω σχολείο: τη μία με πονούσε το κεφάλι μου και την άλλη κάποιο άλλο σημείο του σώματός μου. Οι γονείς μου δεν παραπονιόντουσαν, έδειχναν να με πιστεύουν· δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Το σχολείο μου ήταν ένα ιδιωτικό πρώτης κλάσης, με δίδακτρα που σου πιάνανε τον κώλο. Και η οικογένειά μου, στην παρούσα φάση, δεν διέθετε χρήματα ούτε για να μας πιάσουν το μικρό μας δαχτυλάκι. Καμία γκρίνια. Όλοι φύγανε από το σπίτι πρωί πρωί για την αναζήτηση δουλειάς. Μα ήταν τόσο δύσκολα τα