ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ τού γέρικου ζευγαριού λάμπουν από ευτυχία. Το τραπέζι ανυπομονεί να υποδεχτεί τα υπέροχα φαγητά που ετοιμάστηκαν για την περίσταση και τους οικοδεσπότες που θα γιορτάσουν την επιστροφή τού μοναχογιού τους απ’ τον πόλεμο. Η πόρτα στέκεται αγέρωχη, περιμένοντας καρτερικά εκείνο το γλυκό χτύπημα στα σωθικά της απ’ τα δάχτυλα τού αυτεπιστρόφου υιού της οικογένειας. Ακόμη και το αρισμαρί, που είναι φυτεμένο σε μια γωνίτσα στο κατώφλι τού σπιτιού, έχει πεθυμήσει τα χάδια του. Το χτύπημα στην πόρτα θα φτάσει σα λυτρωτική βροχή στις καρδιές τους που μοιάζουν με διψασμένα χωράφια. Η ζωή τους, όμως, θα μοιάζει με φρέαρ που αναβλύζει πόνο, θλίψη και πίκρα, μόλις μάθουν, ότι ο γιος τους σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό, λίγο πριν φτάσει στο σπίτι. Ένα καρέ του  Fotografico50  που ξεχειλίζει θλίψη, δώρο για τον κήπο τού Επίμονου Κηπουρού.  *Το Tutto Nero  δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα " 120 λέξεις" και συγκαταλέγεται, επίσης, στις μικροσκοπικές ιστορίες που εκδόθ

Κάν' τη φιλία πανοπλία να σε φυλά απ' του ντουνιά τα κρύα. Κάνε τα φιλιά παρηγοριά ωσότου να κάνει πάλι ξαστεριά. Στην καρδιά φυσά τ' αγιάζι  για να διώξει το μαράζι.  Στην καρδιά φυσά τ' αγέρι  σ' αγαπώ, μικρό ξεφτέρι.  Κάν' τη φιλία πανοπλία  να σε φυλά απ' του Θεού τη μανία.  Κάνε τα φιλιά παρηγοριά  ωσότου νά 'ρθει πάλι η λευτεριά.  Στην καρδιά φυσά τ' αγιάζι  για να διώξει το μαράζι.  Στην καρδιά φυσά τ' αγέρι  σ' αγαπώ, μικρό ξεφτέρι.

Ανθρωπάκια του σωλήνα δίχως μυαλό και δίχως ουσία γεννοβολάν κάθε μήνα και προσεύχονται στην Παναγία.  Μόνα τους κρέμονται απ' το σταυρό  προσδοκώντας ανάσταση νεκρών.  Ανθρωπάκια ενός Θεού που τους άφησε γι' αλλού κλαίν' τη μοίρα τους και πάλι κλεισμένα σ' ένα μπουκάλι. Ανθρωπάκια μου, καημένα  πώς είστ' έτσι σακατεμένα;  Ανθρωπάκια μου, καημένα  πώς μου μοιάζετε ένα ένα; Πάλι κρέμονται απ' το σταυρό κάνοντας το δάκρυ τους νερό.