ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ ΓΡΑΦΙΑΣ , οι περισσότεροι ως επί το πλείστον θέλουν να ανακαλύψουν την αιτία που σε σπρώχνει στο γράψιμο. "Μου δίνει απόλυτη ελευθερία - φτερά για να πετάξω" ίσως να απαντούσε αμέσως και χωρίς καν να το σκεφτεί κάποιος νέος γραφιάς. Κάποιος άλλος ίσως θα έλεγε "με το γράψιμο ξορκίζω τους δαίμονές μου - ανάβω το φως και τους στέλνω στο διάολο". "Γουστάρω να γράφω - ζω για τις φιλοφρονήσεις" ίσως συμπλήρωνε κάποιος άλλος. "Με το γράψιμο ανοίγω πόρτες και παράθυρα για τη χώρα του Ποτέ - έτσι αντιμετωπίζω τα δύσκολα" θα απαντούσε κάποιος άλλος γραφιάς. "Μ' αρέσει να ξυπνάω συναισθήματα και να αγγίζω τις ψυχές των ανθρώπων". "Θέλω να δημιουργώ ανθρώπους απ' το μηδέν - να νιώθω σαν μικρός θεούλης". Αυτά κι άλλα τόσα θα μπορούσαν να είναι η πιθανή απάντηση. Όλα ωραία. Όλα καλά. Όλα σωστά. Θα συμφωνήσω πως ισχύουν όλα τα παραπάνω, είτε αυτούσια είτε στο σύνολό τους. Όλα

ΕΝΑ ΚΡΥΟ ΔΑΚΡΥ ΚΥΛΗΣΕ ΣΤΟ ΖΕΣΤΟ ΜΑΓΟΥΛΟ ΤΟΥ και πριν καν προλάβει να γίνει χείμαρρος και να τον παρασύρει στα νερά των λυγμών, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η Μαριώ. Ο Ερρίκος πρόλαβε και έδιωξε μακριά το διάφανο δάκρυ με την ανάστροφη του χεριού του. Σαν να μην συνέβη τίποτα, γύρισε αργά αργά το κορμί του προς το μέρος της. Η Μαριώ οσφρίστηκε τη θλίψη που αιωρούνταν στο δωμάτιο και με τα χείλη της σχημάτισε ένα κίβδηλο χαμόγελο. Μπορούσε να δει ξεκάθαρα, πίσω από τα γυάλινα μάτια του, τον ωκεανό που ήταν έτοιμος να ορμήξει έξω από αυτά. Και γνώριζε πολύ καλά την αιτία που προκαλούσε αυτήν την τρικυμία στο παγωμένο του βλέμμα. Ο Ερρίκος σηκώθηκε από το κρεβάτι και υποβασταζόμενος, σαν άψυχη κούκλα, από τη Μαριώ άφησε πίσω του την αποπνικτική ατμόσφαιρα του δωματίου του. Αν έμενε λίγα λεπτά ακόμη εκεί μέσα, ίσως και να πέθαινε από τις αναθυμιάσεις των αναμνήσεών του· που είχαν κατακλίσει το χώρο, σαν γκάζι που είχε αφεθεί επίτηδες ανοιχτό. Έμοιαζε με κινούμενο ερείπιο πλάι στ