Το γελαστό παιδί, του Ανδρέα Κριτσιμά
« Αγάπη · η μοναδική απάντηση στο ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης». ― Erich Fromm ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ πέφτουν μονότονα, ρυθμικά και ακατάπαυστα σε μια πόλη μουντή και γκρίζα όπως οι κάτοικοί της. Τα τελευταία είκοσι χρόνια βρέχει συνεχώς και ο ήλιος δεν έχει φανεί ούτε για μια φευγαλέα στιγμή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η ανελέητη και μοχθηρή βροχή έχει σβήσει για τα καλά τον ήλιο και μαζί του το χαμόγελο από τα πρόσωπά όλων των ανθρώπων. Οι καρδιές πλέον όλων είναι ψυχρές και παγωμένες, εξαιτίας ενός χειμώνα που δεν λέει να φύγει – ίσως και να μην τον αφήνουν να φύγει. Σε μιαν άκρη, στο μουσκεμένο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια λακκούβα με λασπόνερα, ένας γεράκος, κοκκαλιάρικος σκύλος ψυχορραγεί. Όμως όποιος περνάει δίπλα του είτε τον αγνοεί επιδεκτικά είτε αποστρέφει με αηδία το βλέμμα του κάνοντας μιαν ευχή: μακάρι να πεθάνει το βρομόσκυλο! Σε κανενός την καρδιά δεν είχε μείνει στάλα αγάπης, καλοσύνης και φιλότιμου. Εδώ πού τα λέμε, αυτές οι έννοιες ίσως να μην υπάρχουν σε κανένα λεξιλόγ