ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

ΕΦΥΓΑ, ΠΡΙΝ ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ, να πάω στα ζωντανά κι όταν γύρισα... Μεγάλη παύση. Ένας λυγμός σκαρφαλώνει στο λαιμό του κι αρχίζει να τον πνίγει. Παρά ταύτα, βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει: Κι όταν γύρισα, νόμιζα, -ωχ, Θεέ μου!- ότι κοντοζύγωνα στην Κόλαση - σα να διάβαινα, γιε μου, τις Πύλες της Κολάσεως. Φρίκη! Ο θάνατος σε τρυπούσε ως την καρδιά. Παντού, τριγύρω, τον ένιωθες να σε ζυγώνει. Φωτιές, καπνός και θανατικό. Μ' έζωναν τα φίδια έως ότου να φτάκω στο σπίτι μου - δεν ήξερα τι θ' αντικρίσω. Πάλι καλά που δεν έσπασε η καρδιά μου απ' την πίεση. Σταματάει για να πιει μια γουλιά νερό. Το στόμα του έχει στεγνώσει, σε πλήρη αντίθεση με τα μάτια του που είναι υγρά κι έτοιμα να στάξουν. Δεν ήξερα τι -στο διάβολο- μπορεί να είχε συμβεί και ούτε καν το φανταζόμουν. Ναι, είχαμε πόλεμο. Ναι, στον πόλεμο συμβαίνουν φρικτά και τρομερά πράγματα. Εκεί, παιδί μου, ο άνθρωπος βγάζει την καλοσυνάτη μάσκα του και παύει να υποκρίνεται τον καλό - πλέον είναι ελεύθερος να κ