Ας ήμασταν όλοι λουλούδια
"Τότε χτύπησαν την πόρτα. Εγώ, αφελής όπως πάντα, πήγα κι άνοιξα. Κι έτσι μια καινούρια θλίψη μπήκε στον κόσμο." – Τ άσος Λειβαδίτης ΗΤΑΝ ΝΥΧΤΑ , όπως σήμερα. Μια όμορφη νύχτα με αστροφεγγιά. Το φεγγάρι κοσμούσε τον νυχτερινό ουρανό, πιο φωτεινό από ποτέ. Και το αεράκι συνόδευε τον άγνωστο που πλησίαζε στο σπίτι. Βήματα ακούστηκαν έξω από την πόρτα, κρατώντας έναν βαρύ και ατέρμονο ρυθμό, που τον ακούω μέχρι και σήμερα. Έναν ήχο παγωμένο που μετατράπηκε σε ένα ενοχλητικό χτύπημα στην πόρτα. Δεν περίμενα επισκέπτη εκείνη τη νύχτα. Οπότε όποιος και να έστεκε στο κατώφλι ήταν ακάλεστος, ένας ενοχλητικός επισκέπτης που θα διέκοπτε το δείπνο μου. Η πόρτα άρχισε να διαμαρτύρεται από τα χτυπήματα που από μονότονα άρχισαν να γίνονται άγρια, δυνατά, βαριά, βασανιστικά. Αν ήταν κορμί, θα είχε λυγήσει από τον πόνο του βασανιστηρίου. Κατευθύνθηκα προς την πόρτα, αφήνοντας το δείπνο μου στη μέση. Γενικώς, το ‘χει το αστέρι μου να αφήνω πράγματα στ