Άνθρωποι της βροχής

Από
*Ο Επίμονος Κηπουρός ευχαριστεί θερμά το Fotografico50
για την ευγενική προσφορά τής φωτογραφίας.

Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη βροχή
έχουν μέσα τους μιαν ανοιχτή πληγή
ένα σύννεφο μαύρο, ζοφερό
που κλαίει σα μικρό μωρό. 

Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ
κρύβουν μέσα τους ένα παιδί
που επιβιώνει απ' του κόσμου το κακό
κι ας είναι λαβωμένο εδώ και καιρό. 

Οι άνθρωποι που βαδίζουν 
με το βλέμμα τους στο χώμα
βαρύ σταυρό κουβαλούν
και της ψυχής τους το πτώμα. 

Οι άνθρωποι που κλαίνε σιωπηλά
μαύρα ρόδα έχουν στην καρδιά
μια αγάπη τους χάρισε καρφιά
σκουριά και δάκρυ στάζει από ψηλά. 

Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ
κρύβουν μέσα τους ένα παιδί.


Γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1989. Συμμετείχε στη συγγραφή του μυθιστορήματος Εξ αποστάσεως και κατόπιν άρχισε να γράφει μικρές ιστορίες για το ιστολόγιό του. Έπειτα, κάποια από τα διηγήματά του έχουν βραβευθεί και δημοσιευθεί σε ανθολογίες, συλλογικά έργα και περιοδικά. Βαδίζει στο μονοπάτι της λογοτεχνίας με μικρά και δειλά βήματα, ωστόσο δεν παύει να ονειρεύεται πως κάποια μέρα οι λέξεις που φυτεύει ως επίμονος κηπουρός θα φυτρώσουν, θα ανθίσουν και θα καρποφορήσουν βιβλιαράκια με τις δικές του ιστορίες.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το τριαντάφυλλο του θανάτου

Από
Εικόνα
"Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ' τον άνθρωπο,  όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του."  – Πλούταρχος ΦΟΒΑΣΑΙ; ,   με ρώτησε διστακτικά, και η θηλιά στο λαιμό του άρχισε να στενεύει όλο και περισσότερο για κάθε λεπτό που κυλούσε. Ένας αόρατος φόβος τον έσφιγγε στην αγκαλιά του. Το πρόσωπό του είχε χάσει το χρώμα του και στα μάτια του απλώθηκε μια σκιά που μπορούσε να σκεπάσει όλο τον κόσμο. Για λίγο σάστισα, δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Φυσικά και φοβόμουν. Είχα παραλύσει απ' τον τρόμο, ωστόσο δεν μπορούσα να του το πω. Ως μεγαλύτερος έπρεπε να φανώ γενναίος φυσικά. Κράτησα μετά μανίας τα δάκρυα που σκάλιζαν τα μάτια μου για να δραπετεύσουν και του πέταξα ένα ξερό "όχι". Όχι, δεν φοβάμαι, μικρέ. Με κοίταξε διερευνητικά. Έπειτα από λίγο πήρε τα μάτια του από πάνω μου και τα έριξε ευθεία πίσω μου. Κάτι τον τρόμαξε τόσο, που του έκοψε την ανάσα. Αμέσως ο πανικός έσκασε σαν βόμβα πλάι μας. Δεν χρειάστηκε να μου το πει – το είχα καταλάβει: Μας
Διαβάστε περισσότερα

Παιδιά με γραβάτες

Από
Εικόνα
ΗΜΟΥΝ ΠΙΤΣΙΡΙΚΟΣ. Ήμουν δεν ήμουν οκτώ χρονών. Ήμουν μια σταλιά ανθρωπάκι, τότε που θυμάμαι τον πατέρα μου να μπαίνει, για τελευταία φορά, στο δωμάτιό μου. Κι όταν λέω «τελευταία φορά», το εννοώ. Από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ μου… Πρωινό Τετάρτης.  Πρωινό ξύπνημα.  Με γάλα και κινούμενα σχέδια.  Με την δικαιολογία ότι με πονούσε το στομάχι μου, έκανα άλλο ένα σκασιαρχείο από την τάξη μου στο δημοτικό. Είχα καταντήσει γραφικός τον τελευταίο χρόνο. Έψαχνα συνεχώς νέες δικαιολογίες για να μην  πάω σχολείο: τη μία με πονούσε το κεφάλι μου και την άλλη κάποιο άλλο σημείο του σώματός μου.  Οι γονείς μου δεν παραπονιόντουσαν, έδειχναν να με πιστεύουν· δεν μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Το σχολείο μου ήταν ένα ιδιωτικό πρώτης κλάσης, με δίδακτρα που σου πιάνανε τον κώλο. Και η οικογένειά μου, στην παρούσα φάση, δεν διέθετε χρήματα ούτε για να μας πιάσουν το μικρό μας δαχτυλάκι. Καμία γκρίνια. Όλοι φύγανε από το σπίτι πρωί πρωί για την αναζήτηση δουλειάς. Μα ήταν τόσο δύσκολα τα
Διαβάστε περισσότερα

Επικήδειος

Από
Εικόνα
" Όλοι σ’ αγαπάνε, όταν είσαι δυο μέτρα κάτω απ’ τη γη. "  – John Lennon    ΣΤΗ ΖΩΗ , λένε, έρχεσαι χωρίς να το επιλέξεις. Κι άπαξ και γεννηθείς, αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη των πράξεών σου. Απ’ το πρώτο κλάμα ως το τελευταίο βλεφάρισμα, πρέπει ν’ αγωνίζεσαι για κάτι. Κι αυτό το κάτι όταν το κατακτάς, δε σηματοδοτεί αυτομάτως και τη λήξη του πολέμου. Πάντα θα υπάρχει εκεί έξω και κάτι ακόμα για το οποίο θα μάχεσαι. Μπορεί στη ζωή να έρχεσαι χωρίς να το επιλέξεις, ωστόσο μπορείς να επιλέξεις πότε θ’ ανοίξεις για στερνή φορά την πόρτα που οδηγεί στον Άδη, αφήνοντας μια για πάντα πίσω σου αυτόν τον αέναο πόλεμο για μιαν Ελένη. Για να διαβάζετε αυτές τις αράδες, σημαίνει πως ήρθε η ώρα ν’ ανοίξω την πόρτα που οδηγεί στην άλλη πλευρά. Για την ακρίβεια, δεν ήρθε απλώς η ώρα, παρήλθε. Δεν χρειάζεται να κατηγορήσετε κανέναν γι’ αυτή μου την απόφαση μήτε να κλάψετε πικρά. Σ’ αυτό τον κόσμο μπορεί να έφτασα δίχως τη δική μου επιλογή, ο θάνατός μου, ωστόσο, ήταν δικ
Διαβάστε περισσότερα