Αναρτήσεις

Το γελαστό παιδί, του Ανδρέα Κριτσιμά

Από
Εικόνα
« Αγάπη · η μοναδική απάντηση στο ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης». ― Erich Fromm ΟΙ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ πέφτουν μονότονα, ρυθμικά και ακατάπαυστα σε μια πόλη μουντή και γκρίζα όπως οι κάτοικοί της. Τα τελευταία είκοσι χρόνια βρέχει συνεχώς και ο ήλιος δεν έχει φανεί ούτε για μια φευγαλέα στιγμή. Θα έλεγε κανείς ότι αυτή η ανελέητη και μοχθηρή βροχή έχει σβήσει για τα καλά τον ήλιο και μαζί του το χαμόγελο από τα πρόσωπά όλων των ανθρώπων. Οι καρδιές πλέον όλων είναι ψυχρές και παγωμένες, εξαιτίας ενός χειμώνα που δεν λέει να φύγει – ίσως και να μην τον αφήνουν να φύγει. Σε μιαν άκρη, στο μουσκεμένο πεζοδρόμιο, δίπλα σε μια λακκούβα με λασπόνερα, ένας γεράκος, κοκκαλιάρικος σκύλος ψυχορραγεί. Όμως όποιος περνάει δίπλα του είτε τον αγνοεί επιδεκτικά είτε αποστρέφει με αηδία το βλέμμα του κάνοντας μιαν ευχή: μακάρι να πεθάνει το βρομόσκυλο! Σε κανενός την καρδιά δεν είχε μείνει στάλα αγάπης, καλοσύνης και φιλότιμου. Εδώ πού τα λέμε, αυτές οι έννοιες ίσως να μην υπάρχουν σε κανένα λεξιλόγ
4 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

Τοσοδούλιδες

Από
Εικόνα
«Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο, είναι ζωντανός. Όταν όμως νιώθει τον πόνο του άλλου,  τότε, ναι, είναι άνθρωπος.» – Νίκος Καζαντζάκης ΤΑ ΣΩΜΑΤΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΝΗΣ  χόρευαν πάσο ντόμπλε στον αέρα και η μυρωδιά της ναφθαλίνης γρατζουνούσε τις μύτες μας. Κάτι λάμπες φθορίου γεννοβολούσαν κάμποσο ξεψυχισμένο φως που έκανε τα μάτια μας να τρέμουν τη λάμψη παρά το σκοτάδι. Η αποθήκη ήταν χωρισμένη τουλάχιστον σε τέσσερις μεγάλους χώρους. Έτσι κι εμείς είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Τι ξέρεις να κάνεις; Τίποτα. Ε, θα μάθεις εδώ. Όλοι ήμασταν άγνωστοι μεταξύ μας, όμως έπρεπε να φτιάξουμε ομάδες, να αυτοχρηστεί κάποιος αρχηγός, και να κάνουμε αυτό που δεν ξέραμε, αλλά θα μαθαίναμε στην πορεία. Μη φανταστείτε, δεν ήταν δα και κάτι ακατόρθωτο. Ούτε τέχνη χρειαζόταν από μέρους μας, ούτε τρελές επιστημονικές γνώσεις. Τουναντίον, οι εμπειρίες της ζωής εδώ ήταν πιο σημαντικές. Ήσουν γονιός, έπρεπε να μας κάνεις κατανοητό τι χρειάζεται ένα παιδί, από μωρό έως και δημοτικό, μη σας πω και μεγαλύτερ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Άσπρα Μπαλόνια

Από
Εικόνα
Άσπρα μπαλόνια οι χαρές  ο χρόνος κλέβει τις στιγμές  τίποτα δεν καίει εσαεί  ίσως μόνο η ψυχή  άσπρα μπαλόνια οι χαρές  σβήνουν όπως οι φωνές  μια βόλτα είναι η ζωή  μικρή σαν ανθού πνοή  χελιδόνια όσοι φεύγουν  μαυρίζουν τον ουρανό  τα καλοκαίρια πια δεν φέγγουν  σκεπάστηκαν με σάβανο  άσπρα σεντόνια οι λύπες  ούτε αντίο δεν μου είπες  έμεινε το σπίτι ορφανό  ξεραμένο δενδρολίβανο  άσπρα μπαλόνια οι χαρές  σπάνε εύκολα οι καρδιές  αχάραγα ήρθαν οι συμφορές  δάκρυα μάς ‘φέραν και ενοχές. *Το Fotografico50 απαθανάτισε με την φωτογραφική μηχανή του τ' άσπρα μπαλόνια που πετάνε πάνω απ' τον κήπο τού Επίμονου Κηπουρού.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Άνθρωποι της βροχής

Από
Εικόνα
*Ο Επίμονος Κηπουρός ευχαριστεί θερμά το  Fotografico50 για την ευγενική προσφορά τής φωτογραφίας. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τη βροχή έχουν μέσα τους μιαν ανοιχτή πληγή ένα σύννεφο μαύρο, ζοφερό που κλαίει σα μικρό μωρό.  Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ κρύβουν μέσα τους ένα παιδί που επιβιώνει απ' του κόσμου το κακό κι ας είναι λαβωμένο εδώ και καιρό.  Οι άνθρωποι που βαδίζουν  με το βλέμμα τους στο χώμα βαρύ σταυρό κουβαλούν και της ψυχής τους το πτώμα.  Οι άνθρωποι που κλαίνε σιωπηλά μαύρα ρόδα έχουν στην καρδιά μια αγάπη τους χάρισε καρφιά σκουριά και δάκρυ στάζει από ψηλά.  Εκείνοι που γελάνε πιο πολύ κρύβουν μέσα τους ένα παιδί.
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Επικήδειος

Από
Εικόνα
" Όλοι σ’ αγαπάνε, όταν είσαι δυο μέτρα κάτω απ’ τη γη. "  – John Lennon    ΣΤΗ ΖΩΗ , λένε, έρχεσαι χωρίς να το επιλέξεις. Κι άπαξ και γεννηθείς, αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη των πράξεών σου. Απ’ το πρώτο κλάμα ως το τελευταίο βλεφάρισμα, πρέπει ν’ αγωνίζεσαι για κάτι. Κι αυτό το κάτι όταν το κατακτάς, δε σηματοδοτεί αυτομάτως και τη λήξη του πολέμου. Πάντα θα υπάρχει εκεί έξω και κάτι ακόμα για το οποίο θα μάχεσαι. Μπορεί στη ζωή να έρχεσαι χωρίς να το επιλέξεις, ωστόσο μπορείς να επιλέξεις πότε θ’ ανοίξεις για στερνή φορά την πόρτα που οδηγεί στον Άδη, αφήνοντας μια για πάντα πίσω σου αυτόν τον αέναο πόλεμο για μιαν Ελένη. Για να διαβάζετε αυτές τις αράδες, σημαίνει πως ήρθε η ώρα ν’ ανοίξω την πόρτα που οδηγεί στην άλλη πλευρά. Για την ακρίβεια, δεν ήρθε απλώς η ώρα, παρήλθε. Δεν χρειάζεται να κατηγορήσετε κανέναν γι’ αυτή μου την απόφαση μήτε να κλάψετε πικρά. Σ’ αυτό τον κόσμο μπορεί να έφτασα δίχως τη δική μου επιλογή, ο θάνατός μου, ωστόσο, ήταν δικ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το τριαντάφυλλο του θανάτου

Από
Εικόνα
"Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ' τον άνθρωπο,  όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του."  – Πλούταρχος ΦΟΒΑΣΑΙ; ,   με ρώτησε διστακτικά, και η θηλιά στο λαιμό του άρχισε να στενεύει όλο και περισσότερο για κάθε λεπτό που κυλούσε. Ένας αόρατος φόβος τον έσφιγγε στην αγκαλιά του. Το πρόσωπό του είχε χάσει το χρώμα του και στα μάτια του απλώθηκε μια σκιά που μπορούσε να σκεπάσει όλο τον κόσμο. Για λίγο σάστισα, δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Φυσικά και φοβόμουν. Είχα παραλύσει απ' τον τρόμο, ωστόσο δεν μπορούσα να του το πω. Ως μεγαλύτερος έπρεπε να φανώ γενναίος φυσικά. Κράτησα μετά μανίας τα δάκρυα που σκάλιζαν τα μάτια μου για να δραπετεύσουν και του πέταξα ένα ξερό "όχι". Όχι, δεν φοβάμαι, μικρέ. Με κοίταξε διερευνητικά. Έπειτα από λίγο πήρε τα μάτια του από πάνω μου και τα έριξε ευθεία πίσω μου. Κάτι τον τρόμαξε τόσο, που του έκοψε την ανάσα. Αμέσως ο πανικός έσκασε σαν βόμβα πλάι μας. Δεν χρειάστηκε να μου το πει – το είχα καταλάβει: Μας
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Το όνειρο του Άδη (απόσπασμα)

Από
Εικόνα
«ΞΥΠΝΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ» τον επανέφερε στην πραγματικότητα η μικρή του αδερφή δίνοντάς του παράλληλα και μια αγκωνιά στα πλευρά. «Μας εντόπισαν». Με το σακίδιο περασμένο στον ώμο της, η Λευτεριά, ένα κορίτσι δέκα χρονών με μαύρα μαλλιά τυλιγμένα σε κοτσίδα και μάτια σαν μέλι, άρπαξε τον Αύγουστο από το δεξί του χέρι και τον τράβηξε να σηκωθεί. Ο Αύγουστος γούρλωσε τα μάτια του όλο απορία.  «ΠΑΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ, ΤΩΡΑ» σχεδόν ούρλιαξε από το φόβο της η Λευτεριά και πετάχτηκε έξω από τη σκηνή.  Η βλάστηση ήταν πυκνή και σχεδόν έκρυβε τον ήλιο ακόμα και μέσα στο καταμεσήμερο. Είχαν στήσει τις σκηνές τους σ’ ένα ξέφωτο τη μια πολύ κοντά στην άλλη. Δεν ήταν πολλές, αλλά ήταν αρκετές για να φιλοξενήσουν στην κοιλιά τους δέκα μικρά παιδιά. Η Λευτεριά έπιασε το σταυρουδάκι που κοσμούσε τον παιδικό της λαιμό και προσευχόμενη το έσφιξε στην παλάμη της. Ο Αύγουστος βγήκε κι αυτός από τη σκηνή την ώρα που ο Γιώργος, ένας γεματούλης έφηβος με σπυριά στο πρόσωπο και γυαλιά μυωπίας, ξεπ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα